ذکر

ذکر‌ :
(روش شناسی قرآن در خلق جدید انسان)


۱۸۸- انسان بميزانی كه خود و گذشته اش را به تمام و كمال و بی سانسور و تحريف به ياد می آورد در جای جای آن خدای را نيز به ياد مي آورد. در همه امور خير و شر زندگيش. زيرا «بگو كه خير و شر همه از اوست». قرآن- چگونه؟ مثلاً به ياد می آوری كه چقدر در عمل و خواسته ناحق و زشتی پافشاری می كردی و همزمان با آن از وجدان خود می شنيدی كه «عزيز من نكن» ولی چون بر اصرارت ادامه می دادی آنگاه درب خطا و زشتی را بر تو می گشود و می گفت «حالا برو هر غلطی دلت می خواهد بكن» و چون مرتكب گناه شده و به عذاب و ندامت می افتادی و با خود می گفتی كه غلط كردم درب توبه و رحمتش را بر تو می گشود و الی آخر. درست است كه اين خداست كه هر كه را بخواهد هدايت يا گمراه می كند و می بخشد و عذاب می نمايد ولی به در خواست خود انسان و بدين گونه است كه آدمی براستی خداوند را مريد خود می يابد و همه اينها كه عمومی ترين راه و روش ذكر است كه در ادامه چه بسا به نزول روحی از آسمان يا از يك انسان روحانی می انجامد كه ذكر را خلّاق و جاودانه می سازد بشرطی ممكن است كه انسان تماميت آنچه كه كرده و بوده و هست را به عهده خود بگيرد و فرافكنی نكند و ديگران و جبرهای زمانه را مقصر نداند. يعنی اختيار و انتخاب اراده را در خود بفهمد و بپذيرد تا صاحب اراده انسانی خود باشد كه چون با خداوند و يا يكی از اوليايش روبرو شد آن اراده مخلوقی و عليل و ذليل خود را وانهد تا لايق مقام خلافت اللّهی شود تا بر كارگاه خلق جديد وارد گردد و مذكور حق واقع شود و اين يعنی دائم الذكر شدن و مصلّين گرديدن! و اين كل سير طی طريق در سلسله مراتب ذكر بود از ذاكريّت تا مذكوريّت و از خود تا خدا.

تألیف:«استاد علی اکبر خانجانی »